"Goed, je hebt gelijk, maar aan de andere kant... ook weer niet. En dan vooral omdat ik je geen gelijk wil geven." Ik draaide me ongemakkelijk om en keek naar de andere, wachtende mensen bij de bushalte. Achter me hoorde ik hem grinniken. "Wát?!" riep ik, terwijl ik boos omkeek. "Ik vind je zo lief als je zo’n eigenwijs pruillipje hebt..." Mijn ijzige houding smolt als sneeuw voor de zon... Ook mijn boze blik kon ik onmogelijk vasthouden. En daarom lachte ik naar hem. Ik lachte hem toe met heel mijn hart, met alles wat ik in me had... want ik houd van hem... van zijn lieve woorden, van zijn prachtige ogen, van zijn ondeugende lach, van zijn onmetelijke vertrouwen in mij, van zijn complete overgave aan 'ons’.
Met gescheiden ouders is de illusie van de eeuwige liefde, de illusie van de beeldschone prinses met de prins op zijn witte paard al snel voorbij.
Ken je dat gevoel, van het zo veel van iemand houden? Van de kriebels in je buik die niet verdwijnen, zelfs niet als je elkaar al zo lang kent? Het gevoel van rust dat je iemand dicht bij je hebt, die er is op de momenten dat je dat nodig hebt? Iemand die jou liefheeft, je aanraakt, die luistert naar je verhalen, en die zijn of haar gedachten met jou wil delen. Ik ken het. Maar ik weet ook hoe kwetsbaar zoiets is. Hoe standvastig ook, zo breekbaar tegelijkertijd. Ik ken het al van jongs af aan. Want met gescheiden ouders is de illusie van de eeuwige liefde, de illusie van de beeldschone prinses met de prins op zijn witte paard al snel voorbij. Dromen had ik wel, dromen van het sprookje met de happy ending... maar ook die kwamen niet. Mijn ouders kwamen niet meer terug bij elkaar. De harde wereld ligt dan hup, op je bordje. Een zware kost voor een klein meisje. Weg naïviteit. Maar dat besefte ik allemaal pas achteraf.
Het blijft de vraag wat de dag van morgen brengt. Zijn mijn kriebels er dan nog? Houdt hij dan nog van mij?
Hoe ik dan toch die ware liefde heb gevonden lijkt een wonder. Hoe ik het vertrouwen heb kunnen vinden, mijn kwetsbaarheid heb durven tonen, mezelf open heb kunnen stellen is... denk ik een cadeautje. Een cadeautje van het leven. En daar zeg ik dankjewel voor. Thanks to... het lot, God, het goddelijke, Moeder Aarde of wie daar ook verantwoordelijk voor is. Misschien ikzelf gewoon wel. Wel blijft het leven voor mij een cliffhanger. Het blijft de vraag wat de dag van morgen brengt. Zijn mijn kriebels er dan nog? Houdt hij dan nog van mij? The magic word is wat mij betreft... vertrouwen. Maar naast vertrouwen ook een heeeeele hoop nieuwsgierigheid. Dat klinkt gek, maar het leven is zo interessant. Het is zo boeiend. Zeker als je graag dingen wilt ervaren, nieuwsgierig bent naar wat de dag van morgen brengt, nieuwsgierig naar je eigen kracht en kunnen, net als ik… Vertrouwen hebben dat het goed komt... ik heb dát ook mogen ervaren.
“Je mag ook wel boos op me zijn hoor,” fluistert hij in mijn oor terwijl we omarmd bij de bushalte staan. “Ik heb het verdiend, ook al heb ik gelijk.” “Okee,” zeg ik, “maar toch… vind ik dat je niet gelijk hebt. Sprookjes hebben namelijk wél altijd een open einde. En ik wil nou juist zo graag weten wat er gebeurt ná ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’.” Zijn lach galmt door de straat. Ook ik kan het toch niet laten te glimlachen…
Onder pseudoniem verschenen - februari 2006 - jongerenkrant Zeroo
